ساختار اقتصادی دنیای امروز با گذشته به طور اساسی تفاوت دارد. شاخص ها و دارایی های مشهود که در گذشته در جایگاه یک بنگاه اقتصادی نقش تعیین کننده داشت، جای خود را به نوآوری، و توسعه فرهنگی و خلق روابطی تازه بواسطه ی دارایی های فرهنگی عینی داده است. افتخار و انتخابی که میتواند به بهترین اقتصاد در کشورها بدل شود.
در دنیایی که کشورها به سرعت در حال پیشرفت و توسعه ی اقتصادی و فرهنگی و آفرینش تمدن و ثبت برند فرهنگی برای خویش هستند ما با اتکا بر صادرات نفت از رقابت در صنعت گردشگری جا ماندیم و با افتخار کردن به آن بدلیل مدیریت ناکارآمد فقط وقتمان را هدر میدهیم. کشورهای حاشیه‌ی خلیج فارس بعنوان نمونه بدون پیشینه ی تاریخی قوی با مدیریت صحیح دائما در حال جذب سرمایه و سرمایه گذارانی هستند که بتواند به این ثروت مهم دست یافته و چه بسا با افزودن برند اصالت فرهنگی بر خویش سراغ قبضه کردن مواریث ما هم رفته اند.
همین امارات و قطر و عمان کوچک چقدر دارای معماری سنتی و منحصر بفرد تاریخی اند؟ آیا هم اینک به معماری مدرن و زیبای شهرهایشان به تکنولوژی هایی که در مناسبات اقتصادیشان بکار برده و متکی اند؛ دقت کرده ایم؟ چقدر توجه کردیم که بدون داشتن هویت تاریخی و فرهنگی چگونه طی ۲۰ – ۳۰ سال تبدیل به قطب بزرگ گردشگری و سرمایه گذاری شدند. و مایی که دائم از مدیریت جهانی صحبت میکنیم و از اشراف خویش بر کشورهای همسایه؛ در میان لابی های قدرتمند اعراب در مجامع بین المللی عقب نشسته و درگیر چالش های زیرساختی هستیم. کشورهای عربی بخاطر داشتن سیستم حمل و نقل مناسب، هتل‌های مجهز، ورزشگاه‌های پیشرفته، در رقابت با ما میزبانی جام ملت‌ها را میگیرند و یا میزبان بزرگترین رویداد ورزشی جهان میشوند و ما هنوز اندر خم چمن و زیر ساختهای یک ورزشگاه درمانده ایم.
اعراب با سرمایه گذاری خوب در قلب دنیا نفوذ می کنند و با درآمدهای میلیارد دلاری نفتی و غیر نفتی‌شان آسایش را به مردم‌شان هدیه میدهند و ما… به راستی ما با دلارهای نفتی‌مان چه کردیم؟ ما غافلیم که گردشگری به عنوان یک صنعت کاربر (متکی به نیروی کار) است که نه تنها موجب بهبود قابل توجه وضعیت اشتغال در مقاصد گردشگری میشود، بلکه به توسعه زیرساخت‌ها، حفظ منابع مالی و احیای اماکن گردشگری تاریخی و جدید نیز کمک کرده و باعث میشود مردم دنیا درک بهتری از یکدیگر داشته باشند، به صلح و تحقق هدف «شهروندی جهانی» کمک میکند. و نقش مهمی در کاهش نگرش‌های کلیشه‌ای افراد نسبت به سایر فرهنگ‌ها را ایفا کند.
گردشگری پایدار میتواند آثار اقتصادی، اجتماعی، زیست‌محیطی، فرهنگی و حتی امنیتی مثبت و پایداری در ترویج فعالیت های بشردوستانه از خود در جوامع بر جای بگذارد. جز دولت نقش مردم و بخش خصوصی را نباید نادیده گرفت. رشد صنعت گردشگری و حفاطت از میراث فرهنگی و بناهای باستانی و تاریخی و صنایع دستی میتواند انگیزه ی این حس عقلایی و همدلی مردم با یکدیگر و دولت ها با مردم را بهبود بخشد و با تولید ناخالص داخلی کشور از طریق جاذبه های گردشگری میراث فرهنگی، هنرهای دستی و فرهنگ ناملموس( زبان موسیقی) روح تازه ای به کالبد فرهنگی و اجتماعی و اقتصاد ما دمیده شود.
درآمدهای ارزی حاصل از گردشگری همچنین میتواند در سایر بخش ها سرمایه‌گذاری و از این طریق نیز به بهبود رشد اقتصادی منجر شود. بهره برداری درست از منابع بزرگ گردشگری و با تامین امنیت گردشگران و ایجاد هر بهانه ی فرهنگیِ دیگری مدت زمان اقامت آنها را افزایش داد. زیرا توجه به امنیت گردشگر بسیار مهمتر از تعداد گردشگران است. اینکار خود سبب توجه دنیا و رشد آن میشود. گردشگری سلامت در این میان با توجه به تخصص و تبحر و تجهیزات پزشکان ما یکی از بهترین منابع جذب گردشگران سلامت است و بهانه ای برای دوام و ارتقاء صنعت توریسم در ایران.
و سخن آخر اینکه با تسهیل مجوزات و ارائه خدمات و حذف چالش های ارگان هایی که با موازی کاری مسیر دراز و کسل کننده را پیش روی سرمایه گذاران میگذارند مشارکت مردمی را قوت بخشید. با الگویِ بی تعارف، دست از تکلف و دست اندازهای غیرمعمول برداشت و دست بکاری زنیم که در این مقوله غصه سرآید. که به یقین بدون مدیریت شایسته و متعهد و متخصص و حمایت از مردم و برقراری عدالت اجتماعی در تمامی سطوح هیچ تحولی در ما و سرزمین‌مان صورت نخواهد گرفت.