ایران و جنگ _ در این ایام بعد از جنگ دوازده روزه با رژیم اشغالگر و جنایتکار صهیونی خیلی طبیعی است که به جنگ بیندیشیم و خودآگاه و ناخودآگاه نگران آن باشیم.

در این ایام بعد از جنگ دوازده روزه با رژیم اشغالگر و جنایتکار صهیونی خیلی طبیعی است که به جنگ بیندیشیم و خودآگاه و ناخودآگاه نگران آن باشیم. ایران کشوری است که در طی تاریخ بالابلند خود بارها وارد جنگهای خودخواسته و یا تحمیلی شده است. اگرچه تاریخ جنگهای ایران فهرستی طولانی را شامل می‌شود، ولی از منظر تاریخ معاصر یکی-دو جنگ هستند که تاثیری سرنوشت‌ساز بر تحولات بعدی کشور ما گذاشته‌اند. یکی از این جنگها «نبرد چالدران» است. این جنگ در آغاز دوره‌ای بوده که می‌توان آن را آستانۀ ورود ایران به عصر تجدد یا دوران مدرن دانست. در این جنگ برای اولین بار ارتش ایران در برابر سپاهی قرار گرفت که از منظر «فناوری نظامی» با آن تفاوت بسیار چشمگیری داشت. در این نبرد نیروهای ایرانی اگرچه رشادت و از خودگذشتگی بسیاری از خود نشان دادند ولی در نهایت مغلوبِ فناوری نظامی جدید نیروهای عثمانی شد. چرا این نبرد مهم است؟ چون در یک موقعیت تاریخی نشان‌دهندۀ یک گسست عظیمِ تمدنی بود. ایران از منظر فناوری و تکنولوژیک از رقبای منطقه‌ای و بین‌المللی خودش عقب افتاده بود. از این تاریخ به بعد جنگ را نمی‌شد بر پایۀ صِرف نیروی نظامی یا دلاوری و فداکاری پیش بُرد. جنگ چیزی نبود جز رویاروییِ تکنولوژی‌های نظامی. بنابراین در حالی که ارتش صفویه بر دو رکنِ «نیروی جوان و شجاع» از یک سو، و «نبردِ اخلاقی و عادلانه» از سویی دیگر، بنا شده بود، ولی در برابر سپاه ینی‌چری عثمانی که مجهز به سلاحهای گرم و توپخانه بودند، دوام نیاوردند و شکست سختی خوردند. از آن تاریخ تا اکنونی که در آن هستیم، در ناخودآگاه کارگزاران سیاسی ایران همیشه این مسئله مورد توجه بوده که برای حفظ امنیت ایران باید مواظب بود که هیچ وقت از فناوری نظامی روز جهان نیابد عقب افتاد. شاید تمایل پهلوی‌ها به خریدهای نظامی گسترده و ارادۀ جمهوری اسلامی به ساخت و توسعۀ توانمندی موشکی، ریشه در همین عقبۀ تاریخی داشته باشد. پس گاهی باید حوادث را در یک چشم‌انداز تاریخی بزرگتر قرار داد تا فهم بهتری از آنها به دست آورد.