سرسختیم، هولناکیم.... ایرانیم

مردمانی هستیم که خواباندن مچ ما راحت نیست. آنقدر سرسخت و مقاوم هستیم که مواجهه با ما برای دنیا هولناک جلوه می کند. حتی اگر خودمان وضع خوبی نداشته باشیم و از کمبودها در مضیقه باشیم ولی حریف را هم در باتلاق گیر می اندازیم. اگر قرار باشد به چاه بیفتیم حریف را هم با خود ته چاه میکشیم. ما ایرانیم.

سبک بازی تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی و بلایی که سر رقبا آورد یک مدل کوچک و قابل اعتنا از اتفاقی است که در مواجهه سیاسی، اقتصادی و حتی نظامی ممکن است بین ایران و رقبا رخ دهد. در ظاهر ضعیف ترین تیم گروه بودیم و رقبا خود را برای لقمه ای چرب آماده کرده بودند اما طوری برای زمین بازی نقشه ریختیم که حریف به استیصال رسید و زمین گیر شد. ما امکانات و آمادگیمان در سطح هیچیک از رقبا نبود اما در عمل از پیش بازنده نبودیم، زنگ تفریح نبودیم بلکه یک حریف ترسناک بودیم.

وضعیت تیم ملی در آستانه مواجهه فوتبالی را با هم مرور کنیم: یک تیم پرانتقاد که خیلی ها برابر نامداران اسپانیا و پرتغال، امیدی به دروازه بان و مدافعانش نداشتند، تیمی که با کمترین تدارکات ممکن راهی مسابقات شد، تیمی که بازی های آماده سازی مناسبی نداشت، تیمی که حق انتخاب کفش دلخواهش را نداشت، ذوق و سلیقه ای در طراحی پیراهنش به کار گرفته نشده بود و کمپانی طراح، قرارداد ناعادلانه ای منعقد کرده بود اما یک دنیا امید و آرزو پشت این تیم بود و در وسط کارزار هم هرگز دست و پا بسته نبود و نفس رقبا را گرفت و اشک پرتغال و رونالدو را در آورد.

وضعیت سیاست و اقتصاد ما هم دست کمی از آماده سازی تیم ملی ندارد. مدیریت اقتصادی کشور را می توان با مدیریت تاج و کفاشیان مقایسه کرد، قراردادهایی که در حوزه های نفتی با شرکت های خارجی می بندیم خیلی بهتر از قرارداد با آدیداس نیست اما خب چاره ای هم نیست.

در هر دو عرصه در مقابل دشمن و یا رقبا بضاعت چندان زیادی نداریم. به استعدادهایمان می بالیم ولی در پرورش آن کمترین تلاشی نمی کنیم. با این حال در رجزخوانی و تهدید و خط و نشان کشیدن جلوتر نباشیم عقب تر نیستیم. حتی اگر از لحاظ مالی مشکل داشته باشیم، جنگ روانی را جدی میگیریم و رقابت رسانه ای را در داغ ترین حد ممکن دنبال می کنیم.

به جام جهانی برگردیم. بازی های ایران برای دنیا، بازی تماشاگرپسندی نبود، کمترین مالکیت توپ را در اختیار داشتیم، تعداد پاس های رد و بدل شده و توپ های شلیک شده در چارچوب دروازه حریف ناچیز بود ولی از همان روز اول که وارد مسکو شدیم توجه همه را به خود جلب کردیم، برخی عاشق ظاهر بازیکنانمان شدند، برخی شیفته شور و شوق تماشاگرانمان و گروهی سبک دفاع جانانه ما را پسندیدند. در دنیای سیاست نیز همیشه در چهارراه تحولات جهانی قرار داشتیم و مورد توجه جهانیان بودیم.... به هرحال ما ایرانیم.

در جام جهانی درست است که نتوانستیم موقعیت زیادی روی دروازه حریف خلق کنیم اما اجازه خلق موقعیت به حریف را هم ندادیم، در بازی خراب کنی عالی بودیم، نبردهای تن به تن زیادی را بردیم، اکثر توپ های ارسالی را روی هوا دفع کردیم، در خنثی کردن نقشه های رقیب محشر بودیم، حریف را کلافه کردیم، رونالدو را مبهوت کردیم، مربیان حریف را ذله کردیم، تماشاگران رقیب را مضطرب کردیم و در یک کلام دنیا را به کامشان تلخ کردیم و شکنجه شدند تا از پس ما بربیایند. (تازه ممکن بود برنیایند)

در دنیای سیاست و اقتصاد و هم چنین وضعیتی داریم، ما استاد جنگ نامتقارن و دفاع نامتعارف هستیم، ممکن است تدارکات خوبی نداشته باشیم، بودجه و پشتوانه خوبی نداشته باشیم اما هرگز از پیش باخته نیستیم. شاید در داخل به زحمت بیفتیم، نگرانی وجودمان را در بربگیرد و مانند میدان فوتبال با استرس وارد رویارویی شویم اما آنقدر سرسخت و چغر هستیم که رقیب را خسته و عاصی می کنیم. اگر جلوی دشمن گل به خودی نزنیم و در صفوف ما رخنه نیفتد حتی شانس موفقیت و پیروزی داریم و در نهایت رقابت را به گونه ای آبرومندانه به پایان می رسانیم هرچند که خودمان هم هزینه زیادی می دهیم، مصدوم می دهیم، شهید تقدیم می کنیم، خسارت می بینیم ولی هرچه هست می ایستیم و حماسه می آفرینیم.

درمیدان فوتبال اگر ببازیم می گوییم چیزی از ارزش های ما کم نشد. معمولاً یک بازنده سربلند هستیم که دنیا تحسینمان می کند. در دنیای سیاست هم می گوییم: ملتی که شهادت دارد، شکست ندارد.

صدام باشد یا ترامپ فرقی نمی کند. هربدخواهی ممکن است با مشاهده بی تدبیری های مدیریتی و بی نظمی های داخلی فکر سویی به سرش خطور کند و به این خیال بیفتد که می تواند ما را به زانو درآورد. اما عجیب است نیروهایمان هرچه در عرصه داخلی ناامید کننده ظاهر می شوند در مقابل رقیب خارجی نیرویی مضاعف پیدا کرده و متفاوت ظاهر می شوند. در فضای داخلی خودزنی می کنیم اما جلوی دشمن و رقیب جانفشانی می کنیم. از پس کوچکترین گره ها و مشکلات داخلی بر نمی آییم اما اگر اجنبی نگاه چپ کند ایستادگی و دفاع و رشادتی می بیند باور نکردنی و مگر در جنگ تحمیلی (وسط آن همه نا به سامانی داخلی) دنیا شگفت زده نشد از آن همه ایستادگی و پایمردی؟

با همه این مختصاتی که خواندید، جام جهانی برایمان تمام شد و روزگار سخت دیگری در پیش است که اقتصاد و زندگی ما را هدف قرار داده. مطابق همیشه ضعف های خودمان را داریم و با آمادگی کامل وارد کارزار نمی شویم اما اگر تصور می کنید ما ناکام، زبون و بازنده هستیم اشتباه می کنید. ما مثل همیشه سرسختیم، هولناکیم و غافلگیرکننده.... ما ایرانیم.