سفر دکتر مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور ایران، به جمهوری آذربایجان و شرکت در هفدهمین نشست سران سازمان همکاری‌های اقتصادی (اکو) از چند جنبه اهمیت ویژه‌ای دارد. این سفر نه‌تنها یک گام مهم در تقویت روابط دیپلماتیک با همسایگان و کشورهای منطقه‌ای است، بلکه به عنوان یک حرکت استراتژیک برای شکستن فضای رسانه‌ای و ایجاد گشایش در روابط ایران با کشورهای همسایه نیز مورد توجه قرار دارد.
ادامه مطلبکارآفرینان و فعالان اقتصادی این سرزمین، با همه دشواری‌ها، مانده‌اند و ایستاده‌اند؛ نه دل در گروی مهاجرت داشته، نه رؤیای زندگی در آن‌سوی مرزها را در سر پرورانده‌اند. رؤیای آنها ، همین‌جاست؛ در دل ایران، در متن زندگی همین مردم.
ادامه مطلببیست و اندی روز از حمله مستقیم اسرائیل به خاک ایران گذشته است. اگرچه این تهاجم در سطح نظامی کنترل شد، اما پیامدهای روانی، ژئوپلیتیکی و راهبردی آن هنوز و حتی شاید سالها ادامه داشته باشد. ایران، در وضعیتی کم‌سابقه بعد از پایان جنگ تحملی عراق ، با تهدید نظامی خارجی ملموس، پروژه به بار نشسته نفوذ بیگانه، و نیز شکلی از تنهایی استراتژیک در نظام بین‌الملل روبه‌رو است. در چنین شرایطی، بسیاری از معادلات سنتی امنیتی در حال بازتعریف‌اند.
ادامه مطلبدر روزهایی که صدای گلوله‌ها خاموش شده، اما زخم‌ها هنوز تازه‌اند و درد می‌کشند، قدردانی از آنان که بی‌هیاهو و بی‌ادعا در دل بحران ایستادند، وظیفه‌ای انسانی است. پزشکان و پرستاران ما، همان زمانی که همه در پی پناهی بودند، خود پناه شدند. ردای سفیدشان نه‌فقط نماد حرفه‌شان بود، بلکه نشان تعهدی بود برای نجات جان انسان‌ها؛ تعهدی که با شهادت چهار تن از آنها، این روزها سنگین‌تر و مقدس‌تر از همیشه شده است.
ادامه مطلبامروز، پس از روزهایی آکنده از تنش نظامی و تبادل آتش، آسمان ایران آرامشی نسبی را تجربه می‌کند؛ آرامشی که هرچند در ظاهر نوید پایان بحران را می‌دهد، اما در باطن ممکن است صرفاً مکثی کوتاه در دل منازعه‌ای نابرابر باشد. ملت ایران که در فراز و نشیب تاریخ، بارها با تلخی جنگ و بی‌اعتمادی روبه‌رو شده، معنای این سکوت موقت را به‌خوبی درک می‌کند. اعلام آتش‌بس، گرچه گامی مثبت به شمار می‌رود، اما به‌تنهایی نمی‌تواند نشانه‌ای از پایان قطعی درگیری باشد؛ به‌ویژه هنگامی که طرف مقابل سابقه‌ای ممتد در نقض تعهدات، بی‌اعتنایی به اصول اخلاقی، و تخطی از موازین حقوق بین‌الملل دارد. تجربیات پرهزینه در لبنان، سوریه و غزه به‌روشنی آموخته‌اند که نمی‌توان به صرف اعلام آتش بس، به حسن نیت چنین رژیمی دل بست. از همین رو، حفظ هوشیاری و آمادگی، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است؛ چرا که مسیر پیش‌رو، هموار نیست و عبور از آن تنها با تصمیماتی سنجیده و تحلیلیِ واقع‌بینانه میسر خواهد شد.
ادامه مطلباصلاحطلبان، به‌عنوان جریانی که هم به نظام جمهوری اسلامی تعلق دارند و هم با بخش بزرگی از بدنه ناراضی جامعه پیوند دارند، در موقعیتی استثنایی قرار دارند تا از افکار عمومی، انسجام اجتماعی و هویت ملی در برابر جنگ ترکیبی دشمن محافظت کنند.
ادامه مطلبوقتی صدای عبور موشک‌ها از آسمان به گوش می‌رسد، بسیاری از مردم وحشت‌زده می‌شوند، اما در غزه کودکانی با زخم‌هایی کهنه از جنگ و جنایت، دست‌های کوچکشان را بالا می‌برند و برای اصابت موشک‌های ایران به هدف دعا می‌کنند.
ادامه مطلبمن متولد دهه‌ی شصت‌ام؛ نسلی که با صدای آژیر قرمز و سایه‌ی جنگ بزرگ شد. ما چشم به جهان گشودیم در روزگاری که خاک این سرزمین زیر آتش جنگ ایران و عراق می‌سوخت و مادران‌مان با دلهره‌ی برگشتن پدرانمان و فرزندان از جبهه، شب‌ها به خواب می‌رفتند. کودکی‌ام در صف کوپن، کمبودها و شعارهای بلند انقلابی گذشت. سال‌های پایانی جنگ را به یاد دارم؛ آن صبح داغ مرداد ۶۷ که «جام زهر» را شنیدیم، بی‌آن‌که مفهومش را بدانیم. مدرسه رفتیم در دوران بازسازی، با امیدهای تازه‌ای که از دولت سازندگی شنیده می‌شد. ولی زندگی برای ما هرگز آسان نشد؛ نه در دوران اصلاحات، نه در دوران تحریم، نه در سایه‌ی تندبادهای سیاسی. نوجوانی من با دوم خرداد ۷۶ گره خورد؛ با شور خیابانی که برای نخستین بار دیدم. روزهایی که گمان می‌کردیم همه‌چیز ممکن است. اما ناآرامی‌های کوی دانشگاه ۷۸ و سرکوب، نشان‌مان داد که راه آزادی هنوز پرپیچ‌وخم است.
ادامه مطلبگاهی وطن آن‌قدر بزرگ است که حتی تلخی‌های حکومت را باید در سایه‌اش فراموش کرد.
ادامه مطلب