روز گشایش یا بازی فرسایش؟

وضعیت شهرداری تهران و شهر تهران در چند هفته گذشته دست خوش اتفاقات بسیاری از جمله استعفا شهردار بود. این اتفاق و مشخص نشدن وضعیت شهرداری باعث اظهار نظرهای مختلفی شده است. پیش از این شهاب طباطبایی سخنگوی حزب ندای ایرانیان با تاکید بر ضرورت اولویت داشتن تعهد به مردم بر تعهد بر شهردار خواستار روشن شدن وضعیت شهرداری شده بود.

سجاد سالک دیگر عضو شورای مرکزی ندای ایرانیان نیز امروز در یادداشتی با اشاره به وضعیت نامشخص شهرداری خواستار قاطعیت و شجاعت شورا شده است. او با بیان این‌که نجفی با "شجاعت و صداقت "وقتی دید ادامه کار ندارد استعفاد داد خواست شورا با قاطعیت و سرعت عمل شهرداری تازه نفس انتخاب کرده و از تکرار شورای اول جلوگیری کند.

یکشنبه روز مهمی برای اعضای شورای شهر تهران است. به عنوان یک رای دهنده، یک حامی و یک کاندیدا که به نفع لیست امید انصراف دادم از نمایندگان شورای شهر انتظار دارم روز یکشنبه قاطعیت را جای تردید، تصمیم را جای تعلیق و تدبیر را جایگزین تاخیر کرده و بدون فوت وقت، تکلیف شهر را مشخص کرده و تا انتخاب شهرداری تازه نفس و با انگیزه، سرپرست مناسبی انتخاب کنند.

شهر تهران وضعیت مناسبی ندارد. کارهای روی زمین فراوان و دستاوردهای قابل افتخار ناچیز است. البته طی همین مدت کوتاه، دکتر نجفی در حوزه مبارزه فساد گام های خوبی برداشت که قابل تقدیر است و باید استمرار پیدا کند ولی به هر تقدیر، شهردار منتخب، سرنوشت خوبی پیدا نکرد و از روز اول با حاشیه دست و پنجه نرم کرد و ترجیع بند هرماه شهرداری، شایعه استعفا بود.

کسی مقصر این وضعیت را صرفاً شورای شهر نمی داند. نجفی ژنرالی بود که با اجماع و رضایت همه جریان های اصلاح طلب شهردار شد و مسئولیت کنار رفتنش هم فقط متوجه شورای شهر نیست که حالا اعضایش از این وضعیت احساس شرم کنند. اما اگر امروز در تعیین تکلیف وضعیت شهرداری تعللی رخ دهد مسئولیتش قطعاً با شورای شهر است.

حقیقت این است که نجفی آنقدر شجاعت و صداقت داشت که وقتی به قطعیت رسید امکان ادامه کار ندارد استعفا دهد. نجفی می توانست بماند، وقت خودش و شهروندان را بگیرد، انرژی همه را هرز دهد و جامعه را مستهلک کند و کاری هم پیش نبرد اما یک اصل سیاست را خوب می دانست: «به موقع برخاستن از سر میز»
اما...

بزرگترین اشتباه اصلاح طلبان در دو هفته اخیر این بود که دوگانه استقامت / تسلیم ساختند و طوری تصویرسازی کردند که گویی موافقت با استعفای شهردار تهران به معنی فروپاشی و شکست شورای شهر بوده و با ایستادگی می توانند توطئه ها را خنثی کنند.
شاید این ایستادگی اگر با همراهی قاطع شهردار تهران و مجموعه اصلاح طلبان همراه می شد معنادار به نظر می رسید اما وقتی شخص شهردار تهران در استعفا جدی بوده و حاضر نیست ادامه دهد ژست هایی همچون ایستادگی و استقامت حاصلی نداشته و پس از ناکامی نهایی، جز ایجاد سرخوردگی برای بدنه چه نتیجه ای به همراه خواهد داشت؟

گیرم که اعضای شورای شهر با مذاکرات فراوان بتوانند نجفی را قانع کنند چند صباحی ادامه دهد آیا کسی تضمین می دهد نجفی با روحیه ای که از وی سراغ دهیم دو ماه دیگر در پی افزایش فشارها استعفای جدیدی ندهد؟ آیا استمرار بازی استعفا در ماه های آینده، اتفاق هولناک تری نیست؟
وقتی می دانیم شهرداری با فردی همچون نجفی به پایان خط رسیده چرا باید ژستی مقتدرانه بگیریم که در نهایت به فروپاشی اقتدار پوشالین و ناامیدی افکارعمومی ختم شود و البته اگر نمی دانیم که خط پایان ظاهر شده که فاتحه مع الصلوات!

یادمان نرود آنچه شورای شهر اول را زمین زد، سیاسی بازی، انعطاف ناپذیری، کوتاه نیامدن اعضا و بازی با اعصاب شهروندان بود. به شهرمان تهران رحم کنیم.

 

شهرداری تهران پس از استعفای دکتر نجفی وضعیت خوبی ندارد. همه چیز در تعلیق قرار گرفته و دست و دل مدیران تا تعیین تکلیف به کار نمی رود. در چنین شرایطی طبیعی است که پروژه ها کند پیش رفته و وضعیت عمرانی و اجرایی با مشکل مواجه شود. ادامه بازی مقاومت تا قانع کردن نجفی، یعنی ادامه تعلیق، رهاشدن شهر و ایجاد نارضایتی عمومی. به راستی وقتی روشن و مشخص است دکتر نجفی در تصمیم خود جدی است و مصلحت شهر هم همین را می طلبد چرا تصمیمی که می توان همین امروز اتخاذ کرد به سه ماه دیگر واگذار کنیم؟ منتظر معجزه هستیم؟

اگر همه از تکرار سرنوشت شورای اول واهمه داریم که داریم کدام گزینه شورای شهر را به آن وضعیت نزدیک تر می کند؟ تصمیم قاطع یا بی تصمیمی؟ تعیین تکلیف یا تعلیق؟ لجبازی یا انعطاف؟ استعفای نجفی در هفتمین ماه مدیریت اتفاق بدی بود و می دانم که شورای شهری ها این را یک شکست تلقی می کنند اما این بدترین وضعیت ممکن نیست. اوضاع می تواند از این بدتر شود اگر همین امروز تصمیم درستی اتخاذ نشود.

تصمیم درست این است که با شجاعت و قاطعیت، ضمن تشکر از زحمات نجفی، استعفای وی پذیرفته شود و چهره اجرایی، کاربلد، غیرحساسیت زا و پاکدستی به عنوان شهردار انتخاب شود و موضوعی که می تواند با قاطعیت و انعطاف پذیری ختم به خیر شود تبدیل به یک بازی فرسایشی، عذاب آور و پر کشمکش نشود. باور کنید مردم از کشمکش و جنجال خسته اند. برای شهروندان گزینه A و B مهم نیست. مردم کسی را می خواهند که دو مورد از مشکلات شهر را حل کند. یعنی کارآمدی مجموعه شهرداری از حضور یک شخص مهمتر است.

یادمان نرود آنچه شورای شهر اول را زمین زد، سیاسی بازی، انعطاف ناپذیری، کوتاه نیامدن اعضا و بازی با اعصاب شهروندان بود. به شهرمان تهران رحم کنیم.