«دعای کودکان غزه برای اصابت موشک‌های ایران؛ نه از شوق مرگ، بلکه برای پایان جنگ، آغاز زندگی، و فروپاشی رژیمی که جز با کشتار زنده نمی‌ماند!»
محمد حسین شیخ محمدی
«دعای کودکان غزه برای اصابت موشک‌های ایران؛ نه از شوق مرگ، بلکه برای پایان جنگ، آغاز زندگی، و فروپاشی رژیمی که جز با کشتار زنده نمی‌ماند!»
محمد حسین شیخ محمدی
وقتی صدای عبور موشک‌ها از آسمان به گوش می‌رسد، بسیاری از مردم وحشت‌زده می‌شوند، اما در غزه کودکانی با زخم‌هایی کهنه از جنگ و جنایت، دست‌های کوچکشان را بالا می‌برند و برای اصابت موشک‌های ایران به هدف دعا می‌کنند.
دعای آن‌ها نه از شوق مرگ، بلکه از امید به زندگی‌ست؛ برای پایان جنگ، برای رهایی از کابوس بمباران، برای فروپاشی رژیمی که کودکی‌شان را با خون نوشت، و برای انتقام از جهانی که فقط تماشا کرد.
کودکانی که سهمی از کودکی نبردند، امروز تنها امیدشان رسیدن موشکی است که شاید پاسخی باشد به هزاران شب بی‌پناهی، به جان‌هایی که زیر آوار خانه‌ها، مدرسه‌ها و بیمارستان‌ها دفن شدند.
رژیم تروریستی اسرائیل در یک سال اخیر، با حملات پی‌درپی خود بیش از ۱۶ هزار کودک فلسطینی را به شهادت رسانده است؛ عددی که سندی تاریخی بر ماهیت واقعی این رژیم «کودک‌کش» است. واژه «کودک‌کش» از گزارش‌ها، ویرانه‌ها و جنازه‌ها متولد شده، نه از تخیل یا بزرگ‌نمایی.
امروز جنایت رژیم تروریستی علیه کودکان فقط محدود به خاک فلسطین نیست. تجاوز اخیر اسرائیل به خاک ایران ادامه همان جنایتی است که کودکان غزه را به خاک سپرد. پاسخ ایران نه آغاز جنگ، بلکه واکنشی روشن به تجاوز، زنجیره‌ای از حملات، ترورها و کودک‌کشی‌ها بود؛ پاسخی برای دفاع، هشدار و پایان دادن به مصونیت یک رژیم متجاوز.
کودکان، چه در غزه باشند و چه در ایران، تنها یک آرزوی ساده دارند: دنیایی بدون آژیر هشدار، بدون موشک و بدون ترس؛ دنیایی پر از صدای بازی، نه انفجار.
اما تا زمانی که ماشین کودک‌کشی اسرائیل از حرکت بازنایستد، رؤیای بسیاری از کودکان غزه، پیش از آن‌که به آن برسند، با عمر کوتاه‌شان به خاک سپرده می‌شود.