آتش‌بس با رژیم تروریستی صهیونیستی صلحِ پایدار نیست؛ بلکه فرصتی برای تقویتِ توانِ نظامی و انسجامِ ملی است!
محمد حسین شیخ محمدی
آتش‌بس با رژیم تروریستی صهیونیستی صلحِ پایدار نیست؛ بلکه فرصتی برای تقویتِ توانِ نظامی و انسجامِ ملی است!
محمد حسین شیخ محمدی
نکاتی از متن:
امروز، پس از روزهایی آکنده از تنش نظامی و تبادل آتش، آسمان ایران آرامشی نسبی را تجربه می‌کند؛ آرامشی که هرچند در ظاهر نوید پایان بحران را می‌دهد، اما در باطن ممکن است صرفاً مکثی کوتاه در دل منازعه‌ای نابرابر باشد. ملت ایران که در فراز و نشیب تاریخ، بارها با تلخی جنگ و بی‌اعتمادی روبه‌رو شده، معنای این سکوت موقت را به‌خوبی درک می‌کند. اعلام آتش‌بس، گرچه گامی مثبت به شمار می‌رود، اما به‌تنهایی نمی‌تواند نشانه‌ای از پایان قطعی درگیری باشد؛ به‌ویژه هنگامی که طرف مقابل سابقه‌ای ممتد در نقض تعهدات، بی‌اعتنایی به اصول اخلاقی، و تخطی از موازین حقوق بین‌الملل دارد. تجربیات پرهزینه در لبنان، سوریه و غزه به‌روشنی آموخته‌اند که نمی‌توان به صرف اعلام آتش بس، به حسن نیت چنین رژیمی دل بست. از همین رو، حفظ هوشیاری و آمادگی، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است؛ چرا که مسیر پیش‌رو، هموار نیست و عبور از آن تنها با تصمیماتی سنجیده و تحلیلیِ واقع‌بینانه میسر خواهد شد.
در این ایام، باید با احترام، یاد آنان را گرامی بداریم که در سنگرهای مختلف، بی‌وقفه و با عزمی خلل‌ناپذیر از تمامیت و امنیت سرزمین خود دفاع کردند؛ از فرماندهانی برجسته همچون محمد باقری و غلامعلی رشید تا اساتید و پژوهشگرانی که در سکوت آزمایشگاه‌ها، ستون‌های دانش ایرانی را پایدار نگه داشتند. همچنین از کودکانی که خواب‌های ناتمام‌شان در سایه‌ی صدای انفجار به خاموشی رسید، و زن‌ها و مردانی که در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرها، بی‌آنکه نقشی در جنگ داشته باشند، قربانی تجاوزی شدند که هدفی جز نابودی ایران نداشت. یاد و خاطره این شهدا صرفاً برای سوگواری نیست؛ بلکه باید با حس مسئولیت ملی در حافظه جمعی ما ثبت شود. آنان نماد بهایی هستند که برای حفظ ایران پرداخته شده و یادشان یادآور تعهدی است که نسبت به آینده این سرزمین بر دوش همه ماست.
در کنار همه این‌ها، ایستادگی کم‌نظیر مردم ایران جایگاه ویژه‌ای دارد. ملت ایران، برخلاف تحلیل‌های دشمنان، با وجود همه اختلاف‌نظرها و نارضایتی‌ها، با درک تاریخی از موقعیت کشور، در کنار سرزمین خود ایستاد. آنان که می‌پنداشتند بحران‌های داخلی به همراهی مردم با متجاوزان خواهد انجامید، در محاسبات خود به‌شدت دچار اشتباه شدند. هویت ایرانی، آن‌چنان ریشه‌دار و عمیق است که حتی گله‌مندی‌ها نیز نمی‌توانند آن را سست کنند. مردم ایران به‌روشنی دریافتند که آنچه هدف حمله قرار گرفته، نه صرفاً ساختار سیاسی، بلکه موجودیت ملی آنان است. از همین رو اجازه ندادند که اختلافات درونی، دستاویزی برای آسیب زدن به تمامیت کشور شود. این حقیقت بارها در تاریخ معاصر ایران تکرار شده: هنگامی که استقلال و آزادی و تمامیت ایران در معرض تهدید قرار گیرد، ملت ایران یکپارچه و مصمم به میدان خواهد آمد.
اکنون، در شرایطی که آتش‌بس اعلام شده، نباید این وضعیت را نشانه‌ای از صلح پایدار پنداشت. این توقف، صرفاً اقدامی تاکتیکی از سوی رژیمی است که ریشه‌هایش در ترور، خشونت، و بی‌ثبات‌سازی منطقه‌ای نهفته است. چنین حریفی، جز زبان قدرت بازدارنده را درک نمی‌کند. از همین رو، تداوم آمادگی، تقویت توان دفاعی، و استواری بر وحدت ملی، همچنان باید در صدر راهبردهای ما قرار گیرد؛ چرا که تضمین امنیت و ثبات ایران، تنها با اتکای آگاهانه به اراده ملی و قدرت بازدارندگی ممکن است.
در این شرایط، باید پنج محور کلیدی را به دقت مدنظر داشت