شکاف در وفاق
انبوه مسائل انباشت شده در حوزه های مختلف سیاسی،اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی کشور و رسوب آنها در شریان های حیاتی ایران بدون آنکه تصمیم درست و دقیقی بر عبور از آنها اتخاذ شود،دولت چهاردهم را تبدیل به دولتِ در بحران کرده است. مانع تراشی نیروهای تندرو و متنفد در اجرای سیاست های دولت،سد محکم مجلسی حداقلی در برابر رویکردهای کلان او و کابینه اش ،عدم توازن در سیاست خارجی و تحریم های ادامه دار غرب،وضعیت آشفته اقتصاد و نقدینگی و انتظار رو به تزاید جامعه برای حل آنها،محدودیت های اجتماعی اعمال شده در طول سال‌های متمادی و از طرفی تبلیغات هدفمند و گسترده مخالفین داخلی و محروم شدگانِ برخوردار از تریبون و بمباران اطلاعاتی تلفیق شده از حقیقت و باطل توسط رسانه های قدرتمند بیرون از مرزها ،تاب آوری دولت را در برابر آزمونی دشوار قرار داده است. از سویی بیان شعار وفاق توسط مسعود پزشکیان امروز به جای آن که نقطه قوت دولت او تلقی شود عملا به پاشنه آشیل و گلوگیر دولت تبدیل شده است. وفاق او که قرار بود باعث کاهش تعارضات و افزایش همبستگی و همکاری های جمعی در سطوح گوناگون حکمرانی شود در چمبره زیاده خواهی های پایان ناپذیر رقبای دولت نه تنها منجر به کاهش تنش ها و حفظ تعادل و انسجام در حرکت دولت به سوی اهدافش نشده است بلکه خود تبدیل به چالشی جدی در حرکت قطار دولت در ریل وفاق شده است و فراتر از آن حامیان دولت او را نیز در یاس و نا امیدی فرو برده است. گرفتاری های دولت در کلان رویدادهای اقتصادی و سیاسی ،نگهبانی او را از آرا خود و هوادارانش به شدت سست کرده است. در بسیاری از سطوح مدیریت های کلان و میانی یا تغییری حاصل نشده است و اگر هم تغییری روی داده است ،جهت گیری آن جایگزینی منتقدین دولت با منتقدین تازه نفس آن است! که در پوشش گفتمان وفاق در روز واقعه دولت را تنها خواهند گذاشت. شاید در ظاهر ابرچالش های دولت بسیار مهم تر از تصمیم گیری برای تغییر مدیران در بدنه دولت باشد اما غفلت از آن علاوه بر آسیب های بزرگ به سرمایه اجتماعی دولت خانه نوبنیاد آن را دچار ریزش های موریانه وار و تدریجی خواهد کرد ،انتخاب آگاهانهِ غفلت از آن چیزی که در تغییر مدیران به ویژه در استان ها می گذرد خطری نهفته اما پردامنه برای دولت پزشکیان است. دولت اگر می خواهد در مسیرش به سوی وفاق موفق باشد، تعبیر و تعریفی غیر از این که وفاق تمکین اقلیت به خواست و اراده اکثریت و توجه اکثریت به حقوق اقلیت داشته باشد،به زودی در دام مدیران دوزیست و ناکارآمد،اندک موفقیت های خود و قلیل سرمایه های انسانی خویش را هم به تاراج خواهد داد.
ادامه مطلب