در جوامع بسیار پیچیده و بزرگ معاصر امری حیاتی است که نهادهای اجتماعی در عرصه های تخصصی خود (طبق قانون اساسی) فعالیت کنند. پدیده تخصص همزاد پیدایش جوامع بشری است. نظام اجتماعی بشر متکی بر این واقعیت است که به منظور پویایی و حل و فصل کم هزینه و بی دغدغه امور اجتماعی و انسانی هر شهروندی یک تخصص کسب می‌کند. از آنجاکه کسب تخصص مستلزم صرف زمان و تلاش چند ساله است افراد نمی‌توانند بعد از کسب یک تخصص در امور دیگر کارآمد باشند. از این‌رو، در صورتی که فردی در عرصه ای که تخصص ندارد دخالت کند تنها پیامدش آشفتگی، ناکارآمد، هزینه گزاف و ناکامی خواهد بود. بنابراین، باید تفاوتی ذاتی میان تخصص نیروهای دفاعی با تخصص سیاست ورزان را متصور شویم.
